فرآیند شنیدن چگونه اتفاق میافتد؟
دستگاه شنیداری انسان طراحی بسیار پیچیدهای دارد و پرداختن به جزئیات آن نیازمند مقالهای بسیار طولانیتر است. هرچند میتوانیم به سادگی بیان کنیم که گوش لرزشهای هوا را به دیتاهای الکتریکی (تکانههای عصبی) تبدیل میکند. این اطلاعات برای پردازش به مغز میرسند و به شنیدار بدل میشوند. موجهای صدا توسط بخش خارجی گوش به پردهی گوش هدایت میشوند. پردهی گوش مانند میکروفونی عمل میکند که موجها را به انرژی مکانیکی تبدیل میکند.
در پشت پردهی گوش سه استخوان کوچک به نام استخوانچههای شنوایی قرار دارند که لرزشها را از گوش میانی به گوش داخلی منتقل میکنند. این لرزشها به مایعی یونی به نام پیراتنابه میرسند که باعث میشود سلولهای مویچهی اندام کورتی فعال شوند. این سلولها بر اساس پاسخ فرکانس مرتب شدهاند و برپایهی قدرت سیگنال، نورونهای مرتبط با خود را فعال میکنند. این اطلاعات در نهایت به مغز منتقل می شوند تا به عنوان صدا به خودآگاه ما ارائه شوند.
موزیسینها در معرض چه مشکلاتی هستند؟
با توجه به ساختار پیچیدهی گوش، این دستگاه میتواند به دلایل متعددی صدمه ببیند. این تاثیرات همچنین میتوانند کوتاه مدت یا بلند مدت باشند. مشکلات کوتاه مدت ممکن است شامل گرفتگی مسیر گوش یا ورود اشیا خارجی به آن باشد. همچنین گوش میانی ممکن است دچار عفونت یا حساسیت شود که به ایجاد مایعات و فشار در گوش و در نتیجه تغییر یافتن فرکانسهای وارد شده به گوش منجر میشوند.
مشکلات بلند مدت سختتر قابل درمان هستند و شامل مشکلاتی از جمله آسیب به پردهی گوش (به دلیل ضربه و عفونت)، استخوانچهها (به دلیل ورم مفصل یا ضربه) و سلولهای مویی داخلی گوش (به دلیل ارتباط با صداهای نامناسب یا مشکلات دیگر) میشوند. همچنین نورونهایی که صدا را از گوش به مغز انتقال میدهند ممکن است به دلیل سکته یا ضربههای مغزی آسیب ببینند. در نهایت، سن همواره عاملی تاثیرگذار است و افراد معمولا از دههی ۵۰ زندگی خود به سنگینی گوش مبتلا شوند. این بیماری شنیدن فرکانسهای بالا را دچار مشکل میکند و در بین هر سه نفر، یک نفر را تحت تاثیر قرار میدهد.